W świątecznym wydaniu „Gazety Polskiej Codziennie” Piotr Lisiewicz pisze, jak mocno święta Bożego Narodzenia związane są z polską tożsamością narodową i patriotyzmem. „Nie ma na świecie kraju, w którym z Wigilią wiązał się tak silny ładunek uczuć patriotycznych i narodowej tradycji” – stwierdza autor.
Na poparcie swojej tezy wylicza: 24 grudnia to dzień urodzin Mickiewicza, a w „Dziadach” bohaterowie spędzają Wigilię w klasztorze-carskim więzieniu. Ponadto z Bożym Narodzeniem związane są dzieła sztuki: obrazy („Wigilia na Syberii” Malczewskiego, „Gwiazdka legionowa” Kossaka) czy wiersze („Polska kolęda 1939” Balińskiego). Wigilia była tłem istotnych wydarzeń politycznych, np. strajku górników w kopalni „Piast” w 1981 r.
Z przekonaniem Lisiewicza o szczególnym miejscu Bożego Narodzenia w polskiej tradycji można się jeszcze zgodzić. Zastanawia jednak ostatni akapit artykułu: „Dziś nasze puste miejsce przy wigilijnym stole jest dla naszych najbliższych i – przy każdym polskim stole – dla Tych, co oddali życie za niepodległą Polskę w Smoleńsku. W czasie wigilijnej wieczerzy jazgot, bełkot dookoła wszechobecny na co dzień znika. Staje się mały, nic nieznaczący. Są z nami ci, którzy ponieśli najwyższą ofiarę 10 kwietnia, a z nimi wszyscy, o których upominali się w sztafecie pokoleń Mickiewicz, Malczewski, Kossak, Baliński, Ordonka, Konarski, Kaczmarski, Zazula, Kelus…”
Czyli każdy prawdziwy Polak musi w święta pamiętać o ofiarach katastrofy smoleńskiej? Cóż tam narodziny Jezusa, myślmy o politykach, którzy zginęli w tragicznym, ale wciąż jednak wypadku. W jakim sensie ich śmierć była „oddaniem życia za niepodległą Polskę”? Nie wszyscy muszą się z tym zgadzać, i nie wszyscy muszą chcieć przy wigilijnym stole wspominać wydarzenia 10 kwietnia 2010.
polskagazeta 